Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; An nisi populari fama? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.
An hoc usque quaque, aliter in vita? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum.
Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quo modo autem philosophus loquitur? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.
Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum.
Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.
Quid iudicant sensus? Nihilo magis. Nihil enim hoc differt. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet.
- Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest.
- Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.
- Quod quidem nobis non saepe contingit.
- Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?
- Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum.
- Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.
Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Dat enim intervalla et relaxat. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Quod iam a me expectare noli. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.
- Bonum valitudo: miser morbus.
- Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis.
- Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.
- Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur.
- Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?
- Ita, quem ad modum in senatu semper est aliquis, qui interpretem postulet, sic, isti nobis cum interprete audiendi sunt.
- Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur.
Quid, de quo nulla dissensio est? Tollenda est atque extrahenda radicitus. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Tanta vis admonitionis inest in locis; Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.
